Diamenty i zasada 4C

Diamenty to minerały z gromady pierwiastków rodzimych. Zwykle tworzą one niewielkie kryształy, które poddane obróbce jubilerskiej zamieniają się w brylanty, najczęściej spotykane w formie ośmiokątów. Diamenty w swoim składzie zawierają takie pierwiastki jak azot, glin, bor, magnez, krzem lub chrom. Cechują się one dobrą przewodnością cieplną oraz odpornością na działanie kwasów i zasad. O wartości i jakości oszlifowanego diamentu decyduje słynna zasada 4C. Pochodzi ona od pierwszych liter angielskich słów: Carat - karat, Colour - barwa, Clarity - czystość, Cut - szlif. Jak nietrudno się domyśleć do najrzadziej występujących diamentów należą te o niespotykanej barwie, nieskazitelnej czystości, wysokiej jakości szlifie oraz dużej masie. Zapraszamy do zapoznania się ze szczegółami dotyczącymi poszczególnych cech diamentów.

Carat - jednostka określająca masę (karat)

Pierwszą cechą pozwalającą klasyfikować kamienie szlachetne jest ich masa. Masę diamentów określa się w karatach metrycznych - ct. Przelicznik wygląda w sposób następujący - 0,2 grama czyli 200 mg to jeden karat. Dokładną wartość zaokrągla się do drugiego miejsca po przecinku. Ilość karatów określa ostateczną wartość tego szlachetnego kamienia. Jeśli kamień znajduje się w oprawie i nie ma możliwości określenia jego masy poprzez zważenie, w branży jubilerskiej stosuje się następujący wzór: M = H x R1 x R2 x 0,0065. M to oczywiście masa kamienia we wspomnianych już karatach metrycznych, H oznacza całkowitą wysokość, którą należy podać w milimetrach, R1 to największy pomiar rondysty w mm, a R2 to zaś najmniejszy pomiar rondysty w mm.

Colour - zabarwienie diamentów fantazyjne i typowe

W branży jubilerskiej funkcjonuje podział diamentów na barwy fantazyjne i typowe. Te pierwsze to odcienie rzadko spotykane jak niebieski, różowy czy pomarańczowy. Te drugie spotykane są zaś zdecydowanie częściej i są to kamienie bezbarwne oraz w kolorze żółtym, brązowym lub szarym. W przypadku barw typowych stosuje się skalę porównawczą, która określa stopień bezbarwności. Na tej podstawie klasyfikuje się później wartość kamienia. Ocena stopnia bezbarwności odbywa się w specjalnych warunkach, dedykowanych do tego rodzaju zadań. Skale porównawcze nie dotyczą diamentów, które występują w barwach fantazyjnych.

Clarity - znamiona wewnętrzne i zewnętrzne diamentu

Czystość diamentów określa się na podstawie zaobserwowania znamion wewnętrznych - inkluzji oraz znamion zewnętrznych - skaz. Klasę czystości określa więc ilość wspomnianych inkluzji i skaz oraz ich wielkość, miejsce występowania, a także możliwość zauważenia znamion z pomocą specjalistycznego sprzętu lub bez. Na rynku wyróżnia się następujące oznaczenia:

• LC, FL, IF - najwyższa czystość, tak zwany lupowo czysty
• VVS1, VVS2 - wykrycie znamion jest bardzo trudne nawet z udziałem specjalistycznego sprzętu
• VS1, VS2 - wykrycie znamion możliwe jest tylko pod lupą
• SI1, SI2 - znamiona są ledwo dostrzegalne gołym okiem, należy potwierdzić fakt ich występowania z użyciem lupy
• P1, P2, P3 / I1, I2, I3 - znamiona widoczne są gołym okiem

Cut - szlif diamentów

Brylancja to zjawisko, które powstaje w wyniku całkowitego wewnętrznego odbicia i rozszczepienia promieni świetlnych oraz w wyniku odbicia światła od zewnętrznych powierzchni. Na brylancje ma wpływ bezpośrednio szlif kamienia. Na ocenę szlifu składa się kształt, proporcje oraz wykończenie. Najczęściej spotykane kształty znane w branży jubilerskiej to szlif okrągły, czyli brylanty składające się z 57 ścianek diamentu oraz kształty fantazyjne - owal, łezka, serce, szmaragd, bagieta. Cechę tę określa się za pomocą specjalistycznych narzędzi, które poprzez wnikliwe badanie wielkości i kątów ścianek obracającego się diamentu, tworzą model 3D. Wówczas podlega on szczegółowej analizie.

Artykuły, które mogą Cię zainteresować:

• Czarne złoto – co to takiego?
• Wyjaśniamy próby złota
• Jak wybrać rozmiar pierścionka zaręczynowego